نامی شیک، فیلمی خالی
پاسیو فقط نامی تک و جذاب دارد، نامی که ربطی به قصه فیلم ندارد. معلوم نیست بحرالعلومی از کدام تنهایی در این فیلم حرف می زند که دیده نمی شود. مینا شخصیت اول فیلم، دختر تنهایی نیست، او دوست صمیمی اش حمیرا را دارد که در همه جا حضور دارد، در کنار او نامزدی دارد که قرار است با هم ازدواج کرده و ایران را ترک کنند و از سویی دیگر خاطرخواهی دارد که همه جا دنبالش است. حمیرا نیز تنها نیست. شاید پوران را بتوان تنها دانست که باز هم پوران ربطی به عشق ندارد. سهم عشق این وسط نصیب مینا شده که از هر سو خاطرخواهی دارد و بلاخره پسر پرنده فروش را انتخاب می کند. حتی پرنده فروشی رضا نیز، نمی تواند از او شخصیت ویژه ای بسازد که کمی از بار مفهمومی را که کارگردان در نظر دارد برساند.
مشکل اصلی پاسیو فیلمنامه لخت و هزار پاره اش است. فیلمنامه ای که نمی دانیم چه می خواهد بگوید و روابطی که هیچ منطقی در آن حاکم نیست. کاش مریم بحرالعلومی که سابقه نسبتا طولانی ای در عرصه سینما دارد، دقت بیشتری هم در این عرصه به خرج می داد و ابتدا مفهمومی برای فیلمش بر می گزید تا لازم نباشد بعد از ساخته شدن فیلم از برچسب های مد روزی مانند تنهایی و عشق برای رساندن منظوری استفاده کند که به فیلم او ارتباطی ندارد.
یادداشت کامل این فیلم را می توانید در مجله فرهنگی هنری آرادمگ مطالعه کنید.
