تاری دید، تاریکی زندگی
مصطفوی در آستیگمات یکی از مهم ترین معضل های اجتماعی روز ایران را مطرح می کند. معضل پدر و مادر های بی مسئولیت که حتی نمی دانند چرا بچه دار شده اند و هیچ برنامه ای برای زندگی خود و فرزندانشان ندارد. پدر و مادرهایی که هنوز نمی توانند خرج زندگی را بدهند، دست شان در جیب دیگران است و از زندگی زناشویی فقط لذت های آنی اش را شناخته اند؛ لذتی که موجب بچه دار شدن های پی در پی و بدون فکر می شود. نمونه پررنگ این معضل را می توان به خبری که سال گذشته در همین روزها، ایران را تکان داد اشاره کرد. ماجرای اهورای دو ساله که مادر بی مسئولیت، او را در خانه به همراه دوستش رها کرده و دوستِ مادر بچه را به سخت ترین شکل ممکن شکنجه داده و به کشتنش می دهد. کم نیستند از این زنان و مردانی که در سن پایین ازدواج کرده اما نتوانسته اند مسئولیت زندگی جدید را به عهده بگیرند و تا آخر عمر جیره خور پدر و مادرهایشان باقی می مانند و کم نیستتد پدر و مادرهایی که تا آخر عمر جور زندگی فرزندانشان را می کشند.
مادر در آستیگات زنی فداکار است. زنی که باعث تن پروی و تنبلی پسرش شده، زنی که جور بزرگ کردن نوه اش را می کشد و عروسش را کاملا نسبت به زندگی اش بی مسئولیت بار آورده. آری! فداکاری این مادر و تربیت غلطش را باید نشان داد و دست گذاشت روی تربیت بسیاری از مادران این سرزمین که جور همه چیز را می کشند، بار همه ی مسئولیت های زندگی را از دوش فرزندان بر می داند و نمی گذارند آنها در سختی بیافتند و این گونه است که بچه ها هیچ وقت سختی های زندگی را یاد نمی گیرند.
یادداشت کامل این فیلم را می توانید در مجله فرهنگی هنری آرادمگ مطالعه کنید.
