مهتابی که جانِ دوباره می بخشد
فیلمنامه ی این فیلم را «مجید اسماعیلی» و «امیرمحمد عبدی» نوشته اند. آن دو به خوبی به جزئیات فیلم توجه داشته و دلیلی برای تمام رفتارهای این زوج در نظر گرفته اند. فراموشی گاه و بیگاه ریحان، حکایت از آلزایمری دارد که خودش به آن واقف است. او که در مواقع زیادی جای وسیله های خانه را گم می کند، محل هر یک از آنها را روی کاغذی نوشته و به دور از چشم اصلان، پشت پرده آشپزخانه چسبانده است. پنهان کاری دلنشینی که البته لو می رود. در سوی دیگر، اصرارِ اصلان برای رفتن به خانه سالمندان نیز بی دلیل نیست و او از تومور مغزی اش آگاه است. این زوج که خانه، زندگی و رفتارشان بیشتر از پولدار بودن، نشانه ی اصیل بودن شان است، دغدغه های قابل فهمی برای مخاطب دارند و پیری و کندی شان قابل پذیرش است.
لغزش فیلمنامه اما از زمانی شروع می شود که اتفاقات مسیر طبیعی خود را طی نمی کنند، بلکه پا در مسیر ساخته ی دست فیلمنامه نویس و کارگردان می نهند. در روزِ ترک خانه توسط اصلان و ریحان، به آنها خبر می رسد که پسرشان در حال بازگشت است. این بی خبری از برگشت را می توان پذیرفت چرا که شاید امیر نخواسته خانواده اش را نگران کند؛ اما مرگ او و همسرش اتفاقی است که فقط به نیت عوض کردن جریان زندگی اصلان و ریحان ساخته و پرداخته شده است. این دو باید بمیرند و مادر و پدر را با نوه ای که تا امروز نمی دانسته اند وجود داشته، رو به رو کرده و آنها را به زندگی باز گردانند. امیر حتی به دنیا فرزندش را به مادر و پدرش اطلاع نداده و این موضوع نه تنها اصلان و ریحان بلکه مخاطب را هم شوکه می کند که این بچه یکباره از کجا پیدا شده است.
یادداشت کامل این فیلم را می توانید در مجله فرهنگی هنری آرادمگ مطالعه کنید.
