لس آنجلس به هیج جا
پاکروان هیچ خلاقیتی در هیچ چیز فیلم نداشته است. در بحث فیلمنامه که حرفی برای گفتن باقی نگذاشته است. او که خود فیلمنامه را به همراه آنالی اکبری نوشته، حتی قصه ای را که بشود در یک پاراگراف تعریف کرد نیز در فیلمنامه جای نداده است و کلا به نظر می رسد توقع داشتن فیلمنامه را باید از این فیلم حذف کرد. فیلم مجموعه ای از اتفاقات دم دستی و بی ربط است که کنار هم گذاشته شده است. در شخصیت پردازی نیز همین آشفتگی به چشم می خورد. پرویز پرستویی با نام ژان، در ظاهر مردی فرانسوی وارد ایران می شود. در سوی دیگر ژوبین قرار دارد که او هم بی هیچ منطقی بعد از سی سال وارد ایران می شوند و از قضا همان طور که در هواپیما در کنار هم نشسته بودند، همسایه دیوار به دیوار هم در یکی از محله های بالای تهران نیز در می آیند. بعد از مدتی ژان تبدیل به بهروز می شود که به دم دستی ترین و بی منطق ترین حالت ممکن دنبال اثری هنری پدرش می گردد. پیرزن های مثلا بامزه فیلم که عشق شوهر و مسائل جنسی اند، نیز همین قدر دم دستی اند، آنها که شبها فیلم ترسناک می بینند و موتور سواری می کنند هیچ کمکی در هیچ راستایی به فیلم نمی کنند و حتی بامزه هم نیستند؛ یائسه هایی که عاشق سینه چاک مردی جوان تر از خود شده اند و تمام تلاشان جلب توجه موسیو ژان است. زن گالری دار نیز که به شکلی مسخره نوزده بار ازدواج کرده و همه شوهرهایش مرده اند نیز یک سوژه تکراری، بی خود و مضحک است که از قضا موسیو ژان عاشقش می شود. آیدا و ژوبین نیز این وسط وول می خوردند و برای خود ول معطل اند. باز می شود آیدا را کمی پررنگ و هدف دار تر دید، هر چند هیچ شخصیت پردازی ای ندارد، اما ژوبین عملا به فیلم وارد شده تا با صحنه های رقص و قر کمرهای بی هنگامش مخاطب را نگه دارد و هیچ کاری دیگری جز این دارد.
لس آنجلس- تهران، با تصاویری از لس آنجلس آغاز می شود و راوی فیلم که تقدیر و سرنوشت است دیالوگ هایی می گوید که بیننده همزمان تصاویرشان را می بیند؛ تصاویری که ربط خاصی به لس آنجلس ندارد و می تواند در هر جغرافیایی اتفاق بیافتد و خانواده شلوغ و پر جمعیتِ ایرانی تبار مقیم آمریکا، که فقط در یک صحنه حضور دارند و تمام می شوند. فیلم با پرواز به تهران می آید، به تهران ِ بی دغدغه و زیبای شمال شهر. اتفاقات تهران هم ربطی به جغرافیا و ویژگی های خاص این شهر ندارد و می تواند در هر شهری در هر گوشه ای از دنیا رخ بدهد. پس با وجود این بی اهمیتی جغرافیا، چرا کارگردان نام فیلم را لس آنجلس - تهران گذاشته، مشخص نیست؛ احتمالا به خاطر جذابیت ذاتی این دو کلمه است وگرنه ربطی بین این واژگان و ماهیت فیلم وجود ندارد.
یادداشت کامل این فیلم را می توانید در مجله فرهنگی هنری آرادمگ مطالعه کنید.
