فاصله ی بهشت تا جهنم
روال کلی فیلمنامه قابل قبول است. فیلمنامه ای که می تواند ابعاد دیگری از دین و انسانیت را نشان بدهد و حتی مرز جغرافیا را نیز از میان بردارد و نشان دهد فارغ از هر دین و ملیتی، این انسانیت است که به داد آدم می رسد و او را نشان می دهد؛ مهم نیست این انسانیت در دین اسلام باشد یا بودا، مهم نیست این انسانیت در جماعت ایرانی باشد یا تایلندی، مهم این است که انسانیت جایی وجود داشته باشد. مهم ذات کمک به همنوع است. اما این روال قابل قبول با پرداخت ضعیف به هدر می رود. جزئیات فیلمنامه است که کلیت آن را خراب می کند. فیلم می توانست تاثیرگذار باشد اما به این تاثیر گذاری پرداخته نمی شود و تمام صحنه ها به لودگی و شوخی های بی مزه می گذرد. در فیلم صحنه ای وجود دارد که حاج آقا در معبد بودا نشسته و گریه کنان از خدا می خواهد که او را از این وضعیتی که در آن گرفتار شده است نجات دهد و آبروی او را جلوی خانواده اش حفظ کند. دغدغه ی حاج آقا دغدغه ی مهمی است، حفظ آبرو، اما به این دغدغه به اندازه مهم بودنش پرداخته نمی شود تا بیننده باور کند این آدم آبرو برایش مهم است و تلاش می کند آن را حفظ کند.
در این میان حرف اصلی فیلم نیز شنیده نمی شود، اینکه فاصله بهشت تا جهنم فقط چهار انگشت است و یک اتفاق می تواند چنان سریع این فاصله را از بین ببرد که فرد خودش متوجه نشود. همان طور که حاج آقا برنامه ریزی کرده بود به بهشت کامبوج و دیدار یار می رود، اما در یک فاصله کوتاه همه چیز عوض شده و به فردِ بی خانمانی در تایلند تبدیل می شود.
یادداشت کامل این فیلم را می توانید در مجله فرهنگی هنری آرادمگ مطالعه کنید.
